w błękicie

W błękicie mieszka szczęście

w domu  szytym mgłami

od chłodu  się odgradza 

miłości  czułymi ramionami

Białym obłokiem błękit znaczy

próbując dotknąć rąbka słońca

biegnie i ściga sie z chmurami

jak psotnik wiatrem liście trąca

Z czasem na ziemię deszczem wróci

opadnie rosy  diamentami

by rozweselić ten poranek

co  się obudzi między nami

Złap je mój miły dla nas

wpleć w nasze życie wstążką

 warkocze przyszłych zdarzeń

niech się szczęśliwie plotą :)

 AJ

i cóż Ci słońce...

I cóż ci słońce przyszło z tego

żeś się obraziło

za ciemną chmurą skryło

  niebo zasmuciło

Wiatr miast zefirkirkiem koić 

huraganem miecie

Deszcz już nie rosi 

lecz ulewą spływa

Chłód przestał być wytchnieniem

kwiaty zmizerniały

Ziemia bez Ciebie 

cała nieszczęśliwa

Wróć więc słoneczko 

wiosnę nam daj znowu

ciepłą  i jasną 

jak ty same 

Niech drzewa się zielenią

niech kwiaty pięknieją ,

niech raduje życie 

niech znowu będzie majem

Obłoku..

Obłoku mój biały

co po niebie bezszelestnie płyniesz

jak żeglarz samotny

pokonując niezmierzone 

błękitne szlaki

Jakiś jest czysty

zda się nieskalany

życiem w kałuży 

 nawet nie tknięty 

brudem nie zbrukany...

 Wznosisz się w niebo

jak człowiecza dusza

zostawiając  ciężar na ziemi...

marzysz , by dotknąć słońca

czy  raczej tęsknisz ..za dniami byłymi?

Czy  nie brakuje ci

zieleni  szumów

kwiatów  upojnych zapachów

czy wystarczają ci kolorowe

lecz bezwonne  tęcze?

Czy cisza Ci nie doskwiera?

Dotyku nie brakuje?

Czy nie pragniesz rosą

 po twarzy spływać? 

Życie dawać..radość wywoływać?

Czy wystarczy Ci podziw?

szczery lecz odległy

 i marzenia co nigdy się nie ziszczą?

Wróć mój miły obłoku

deszczem wróć na ziemię.. tęsknimy:)

AJ

Pod brzozą siedziałam..

Pod brzozą siedziałam

w życie się zasłuchałam 

co szemrząc płynęło 

we mnie 

przeze mnie

gdzieś obok

Nie brzmiało wzniośle

ani zbyt mądrze

rozsądnie może  czasami

rzadko płakało czy narzekało

za to  chwilami się śmiało radośnie

Pod wierzbą usiadłam

ciekawie na życie zerkając

które  uparcie dążyło do przodu

we mnie

przeze mnie

gdzieś obok

Nie było zbyt piękne

i nie odświętne

raczej codzienne

nie błyszczało, nie zachwycało

ale  przyjaznym błękitem

co chwilę do mnie mrugało

Pod lipą przysiadłam na chwilę

żeby poczuć to życie

które  niezmiennie przed siebie zmierzało

we mnie 

przeze mnie

gdzieś obok

oczy zamknęłam

powietrze wciągnęłam

lecz nie poczułam róż ani fiołków

ni perfum upojnych zapachów

życie pachniało solą i deszczem

życie pachniało.. życiem

po prostu :)

Taka dobra noc

Taka dobra dzisiaj noc ...

miękka, przyjazna i cicha..

otula mnie jak delikatny , czarowny koc

jasna , radosna chwila

Taka piękna dzisiaj jest noc

gwiazd miliony dla mnie zapala

złoty księżyc na oknie uśmiechem  przysiadł

bym towarzystwo do jasnego świtu miała

Taka słodka jest dzisiejsza noc

pełna wyznań...gorących szeptów

złudzenia pocałunków nieśmiałych serc
co w miłość przedziwną wbrew wszystkiemu wierzą

Wtul się proszę w ramiona mej duszy

pod parasol ciemności  się skryj

Twoja noc niechaj dzieje się we mnie

moja w Tobie niech snuje swą pieśń...

A gdy ranek rozwieje marzenia
skradnie nawet niewyśnione sny
delikatny uśmiech wspomnieniem
na mych wargach radośnie niech drży...:)
AJ

spróbuj zrozumieć...

Witajcie moi mili...jest już  wieczór i nie bedę się mierzyła z trudnymi tematami... Chciałabym tylko  przypomnieć ,że  w życiu trzeba starać się zrozumieć innych... Zrozumienie, to coś co każdy  z nas powinien starać się ofiarować drugiemu człowiekowi...
Uwielbiamy krytykować, udzielać cudnych rad...ale czy staramy się zrozumieć co czuje ktoś obok...? Czy chcemy usłyszeć dlaczego jest smutny...czy szczęśliwy? Nie warto sypać sloganami, jeżeli stoi przed Tobą człowiek ze swoją własną historią...którą musi jakoś przeżyć...Może jest zmęczony, może przerażony...a może szaleje ze szczęścia...Może teraz potrzebuje tylko Ciebie...Twojej obecności...Twojej gotowości wysłuchania...zrozumienia.To tak niewiele by się wydawało..ale to najcenniejsze co możesz dać drugiemu...nawet zupełnie obcemu człowiekowi.
Samotność dlatego jest taka trudna, bo dźwigasz sam  swoje  ciężary i swoje radości..
Ciężar , kiedy możesz go  z kimś dzielić ..waży tylko połowę....natomiast dzielona radość, szczęście  pomnaża się  przez potęgowanie.
Dobrej nocy  moi drodzy.:)

,,im mniejsza maszyna, tym więcej jest w niej miejsca dla ducha."

Tytuł to cytat z  książki S.Pinkera ...ale jest to też  pogląd , który niektórzy głosili w związku z  zaskakująco małą liczbą odkrytych  u ludzi chromosomów...Niektórzy uznali, że przy tak ,,marnym wyposażeniu " potrzeba działania siły nadprzyrodzonej, żeby człowiek mógł robić to co robi...Czyli ...jak ja to rozumiem...wziął Pan Bóg zwierzę i włożył do niego duszę, która odpowiedzialna była za inteligencję, zdolności...Ja wiem ,że to się cudnie wpisuje  w religie..ale dlaczego by to miało być takie proste... Jakoś łatwiej mi uwierzyć w to, że zostaliśmy skierowani na drogę ewolucji... że dzięki  możliwościom naszego mózgu potrafimy się dostosować do zmiennych warunków środowiskowych...że nasz duch...nasza dusza, jest sferą zupełnie oddzielną ...niezależną od naszej fizyczności... Jest tą iskrą , która popycha nas do przodu...wszak zostaliśmy  wyrzuceni z domu i musimy tam wrócić..:)  Ja wiem, że to się ma nijak do żadnej z naukowych teorii.... ale mogę wierzyć w co chcę i nie muszę wiary  udowadniać...bo wtedy przestała by nią być..

a jeżeli wiosna....

A jeżeli wiosna

skończy się majem

a z nią cudowne 

jasne poranki

od ptasich trelów

 świty rozedrgane

skąpane w rosie

kolorowe kwiaty

A jeżeli lato 

które w końcu nastać musi

zamiast cieszyć 

słońcem i błękitem

spływać będzie 

żałosnego deszczu łzami

Po nim jesień 

przyjdzie szara i smutna

pod ołowianymi 

ciężkimi chmurami

w których obliczu 

zamiera życie

by w końcu

 pod śniegu okryciem

przespać trudny czas

i poczekać

 na kolejnej  wiosny przybycie...

Jeżeli to wszystko

 stać się  by miało...

To zobaczcie moi mili

jak mało czasu na radość

nam zostało:)

JA