Powracam jesienią..

Witam wszystkich zaglądających...Przez długi czas dojrzewałam do powrotu tutaj...Istnieje w moim życiu pewna prawidłowość, wg której wiosna odrywa mnie od monitora:)) Słońce i ogrom kolorów sprawiają,że oczu nie mogę oderwać od otaczającego mnie świata...Dopiero długie jesienne wieczory są w stanie zwrócić me spojrzenie w głąb ..serca ..duszy..umysłu:)..
Powracam jesienią...
wiatrem co pędzi w obłędzie
mrozem ..co rani poranki
powracam mgłą co na manowce wodzi sen
i slońcem wracam
które choć nie gorące
to jednak rozjaśnia kolejny dzień..:)

miękko...

miękko zasypiam dzisiaj Panie

spokojna i uśmiechnięta

z nadzieją  że żyję tak jak chciałeś

i wiedzą jakiego życia nie chcę

daj mi jeszcze trochę tych dobrych dni

wypełnionch życiem po brzegi

i nie pozwól moim marzeniom się rozleniwić

ani nogom ustać w drodze do Ciebie

nie zabieraj mi dobry Boże

ciekawości co krok mój przyspiesza

skrzydłom dołóż jeszcze po piór kilka

by dźwigały me myśli bezpiecznie

daj mi noce pełne nadziei

 i poranki  od radości obrzmiałe

aby dni  miłości pełne

pieśniąTwojej  chwały się stały...

na drzewie przybita choć nie ukrzyżowana

nieustannie patrzysz na wytyczony szlak

czy modlisz się Maryjo

za będących dzisiaj  w drodze

czy myślą swą otulisz także mnie ...?

w biegu

w biegu staram się być nieustannie

pośpiechem zagłuszyć dziwny dźwięk

co  duszy  strunami szarpie

ni to krzyk..ni to jęk

czasami mam wrażenie

że to tęsknota łka

za czasem kiedy sobą

tak uwielbiałam być ta prawdziwa ja

a czasem myślę sobie

że to rozczarowania głos

zmęczona udawaniem

cicho złożeczę na swój los

i biegnę coraz prędzej

by słyszeć pędu świst

co ma być usprawiedliwieniem

płaskości moich dni

jak wielokropek
nieskończonej myśli
ma noc dopowiada dzień..
co brzmiał tysiącm
ważnych słów
i  pustych dźwięków
by w ciszy  w końcu ukołysać się..
 

....

w ciemności słucham Ciebie Panie

uważnie chociaż bez uśmiechu

gdzieś zagubiłam tę bezwzględną wiarę

że życie jakie być powinno jest

minął już czas kłótni

czy ciężkich od pretensji słów

Ty przecież dobrze wiesz co czuję

ja wiem że mógłbyś zabrać ten lęk

Każde z nas stoi  na swoim miejscu

każde wie jak ta rozmowa skończy się

ja w końcu pójdę spać jutra niepewna

Ty  z nadziei utkasz nowy dzień

los

Ciekawość goni  mnie przez życie

do biegu zmusza nieustannie

wciąż jest przede mną tyle...

ułamek zda się za mną...

Ulotne piękno chwil szczęśliwych

wiatrem rozwiane trawy włosy

obrazy słońcem malowane

pełne nadziei dobre wschody...

Poranne hymny wyćwierkane

 pieśni wieczornych smutek błogi

 jasność co w ciemność przemieniają

 pełne nostalgicznych  barw  zachody

Kolory , dźwięki ,drzew westchnienia

brylanty rosy na powiekach

chciaż osnową bólu powiązany...

pięknymi nićmi tka się los człowieka..

AJ

zima wróciła...

Po kilku ciepłych i wiosennych dniach ..nagle atak zimy..

Powrót

Pomiotałam się trochę..pomiotałam i powoli wracam do siebie..może nie w podskokach, ale z ulgą...Przez ten czas trochę poznałam siebie i na nowo ułożyłam priorytety na właściwych półkach i może nawet nie musiałam za dużo przestawiać:)..ale tytuły należało odkurzyć...

mrówki

Mrówki dzisiaj spotkałam..wszystkie niby jednakowe...nic szczególnego..kiedy patrzysz i widzisz takich samych tysiące...Nudne po prostu...Ale jednak każda ma swoje miejsce i swoją funkcję ..i jest ważna dla ogólnego planu..i jak mało które stworzenie jest skupiona na tym, aby osiągnąć cel...Nie jej cel jednostkowy...ale ten wielki...ogólny.. Nie marzy o tym by stać sie kimś innym..nie zmienia porządku swojego świata...godzi się na to by być nierozpoznawalną...zastąpialną..Oby tylko jej życie miało sens....