zbroja..

Budzę się rano

ubieram uśmiech jak zbroję

co ma tajemnic serca strzec

odpowiadam

radośnie brzmiącym dzień dobry

na każdy miły gest

robię co muszę

czego wymaga świat

i cały czas staram się 

utrzymać pogodną twarz

Dopiero

 kiedy zanurzam się w nocy

przestaję uśmiechem grać

pozwalam by zaistniały emocje

które starannie ukrywam za dnia

ożywa wtedy  wszystko 

 co  w duszy cichutko gra 

bywam więc smutna i zrozpaczona

czasami miota mną gniew

 łzami wylewa się żal

niekiedy długo  w ciszy słychać  

jak coś szeleszcząc łka

Ale kiedy ciemność 

rozjaśni złoty brzask

jestem znowu uśmiechnięta 

i gotowa by 

z życiem za barki się brać...

miejsce marzeń

miejsce marzeń 

jest w marzeniach

niech tam w zdrowiu żyją

odwiedzają gwiazdy złote

czy z księżycem wino piją..

niech nie dadzą się dosięgnąć

będą wciąż o krok

obiecują, drażnią, wabią

uciekają w mrok

bo gdy któreś 

nieopatrznie

spełnić się pozwoli

to spostrzegasz... już po czasie

że dawne życie boli

tu uwiera...tam ociera

miejsca nagle brak

 drażnić Cię zaczyna

szary kolor życia ścian

czujesz wciąż niedosyt

wszystko traci smak

 zamiast żyć zwyczajnie

miotasz się  wśród różnych  bram

więc pięknie dzisiaj proszę

cudne me marzenia

biegnijcie do przodu

uciekajcie od spełnienia :)
AJ

jestem ...

Jestem jaka jestem

mam trochę zalet

i sporo wad....

żyję życiem

 które ktoś mi dał

nie wybierałam czasu

ani miejsca

nikt nie zapytał 

czy żyć chcę

jednak jakoś sobie radzę...

bo muszę

z impetem rzucona

 w historii bieg

uwikłana w sieć zależności 

często ledwo widzę przed sobą
mglisty cel

i do przodu po omacku prawie brnę

 walczę czasami jak gladiator

co nie ma innych dróg

a niekiedy trwam jak ten robot

i gram swoją rolę dzień po dniu

rzadko pytam

 ...po co

 ktoś do życia wezwał mnie

ale  czasami

gdy jest bardzo źle

z rozpaczą  do krwi zaciskam dłoń 

i pytam dlaczego???

i gdzie tu jest sens...?

 czuję się wtedy 

jak bezwolna  zabawka 

stworzona ku uciesze 

jakiegoś okrutnego  malca

ja podobno... istota

dziecko 

Króla Życia i Światła

AJ

moja bezpieczna przystań

Wielokrotnie w życiu słyszałam , że związek  powinien być gwałtowny...i wielokrotnie w życiu widziałam , takie związki...i mogę stwierdzić, że moim  zdaniem nie musi...Kłótliwość nie świadczy o namiętności ,a awantury  nie przekładają się na wzrost pozytywnych uczuć...
związek powinien być taki, żeby chciało się wracać do domu...żeby tęsknić i niecierpliwie oczekiwać spotkania:))
Pamiętam...jak miałam może 16 lat....i zamiast o 21 ..wracałam do domu po północy..wiedziałam, że czeka mnie ciężka przeprawa:) nie było telefonów komórkowych....więc rodzice  zapewne niepokoili się strasznie....a ja szłam coraz wolniej...wymyślałam przeróżne nieprawdopodobne scenariusze...co by mogło spotkać mnie na tyle złego,żeby odwrócić uwagę rodziców...:)Minęły lata, a ja to zdarzenie doskonale pamiętam...może dlatego, że to był pierwszy raz, kiedy przekroczyłam granicę...:)
Ale wiele osób czuje taką straszną niechęć przed  powrotem do domu każdego dnia....nie ma sensu takie życie, które sprawia, że idziemy coraz wolniej i coraz cięższym krokiem...bo w domu nie czeka na nich nic miłego...chłód , obojętność, pretensje..to ludzie tworzą dom...nie cegły...i pod wieloma pięknymi dachami mieszkają ludzie bezdomni....
Mój dom...źródło spokoju, szczęścia, poczucia bezpieczeństwa....

fotografowanie to lekcja...

Uświadomiłam sobie jakiś czas temu , że pomimo przekroczonej czterdziestki, dotychczas żyłam bardzo powierzchownie...ślizgałam się po powierzchni życia...Może nie we wszystkich dziedzinach, ale wiele rzeczy umykało mi , tylko dlatego, że uważałam iż do niczego mi się nie przydadzą.... nie przyniosą wymiernej korzyści..i tak na przykład ..
Pędząc do przodu, nie zwracałam zbyt wielkiej uwagi na otoczenie....Dopiero teraz ,robiąc zdjęcia ( ucząc się je robić ...) zwróciłam uwagę na piękno , które mnie  otacza...Próby zatrzymania czasu ,uchwycenie tej jednej chwili z życia...pochylenie się...poszukiwanie...oczekiwanie..To co miało być zwykłą zabawą okazało się  wielką i ważną lekcją...Po pierwsze...piękno jest wszędzie....to co wydaje się szarością może być  milionem kolorowych drobinek... ...po drugie...,żeby  zobaczyć coś więcej...coś cenniejszego , trzeba się zatrzymać...pochylić...a niekiedy  nawet się położyć..   po trzecie...każdy ruch ma znaczenie...i wszystko jedno czy to mój ruch, czy otoczenia...znacznie wpływa na ostrość ...Po czwarte...prawda jest tylko jedna...każda ingerencja w nią , upiększanie...to kłamstwo...  Wniosków jest znacznie więcej...a lekcja trwa..To zaskakujące jak wiele łączy fotografowanie z życiem....

gdybym potrafiła

Gdybym mogła

nie kochać Cię więcej

gdybym umiała przestać 

gdybym w samotności 

mogła znaleźć szczęście

i już nigdy nie czuć pragnienia 

by w Twoich oczach się przejrzeć ...

Gdybym tak mogła...

może spokojniejsza bym była

może burze by mnie omijały

i oczy mniej łez wypłakały

może bym nawet jakoś żyła

gdybym Cię nie kochać potrafiła

Jednak nie umiem przestać tęsknić 

do dotyku, spojrzenia, słowa ,obecności...

nie chcę żyć bez Twojej bliskości...

nie  odrzucę  tej miłości..

Cierpliwie przeczekam kolejne burze

i nocy chłód

wierząc ,że  ranek  przyniesie słońce

obudzi siebie głód...

jest we mnie ciekawość

Jest we mnie ciekawość
pragnienie zrozumienia

Dlaczego życie

W życie się zmienia

Skąd mam

wolę istnienia..

Dlaczego podróż

Kończy się obawą

A cel jest nieuchronnym

przykrym przeznaczeniem

Wydaje się,

Że wszystko się pomieszało

i sens w bezsens się zmienił..

Dlaczego miłość oznacza cierpienie

A radość może trwać tylko

Chwili mgnienie

Nadzieję mogą mieć tylko głupcy

A mądrość to upośledzenie...

Dlaczego każdy dobry uczynek

Musi być ukarany...

Pytania mnożą się
a czas ucieka

Odpowiedzi nie ma

a życie nie chce...

aż zrozumiem

poczekać...

kiedy umiera pamięć...czyli dlaczego piszę

nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad  tym co czują ludzie którzy tracą pamięć, ani nad tym co czują ich bliscy...nigdy wcześniej , zanim dotknęło to moją Mamę...Jeszcze nie jest najgorzej....jeszcze mnie poznaje, jeszcze  sporo rzeczy pamięta...na razie tylko zapomniała jak być sobą...i jak żyć na co dzień ...czasami zapomina ,że powinna jeść...a czasami, że już jadła...albo o tym,że  jak jest gorący dzień, to kurtka nie jest potrzebna...albo, że śpi się w nocy...
Ale jeszcze pamięta,że nas kocha, że jesteśmy rodziną....
Co mnie boli najbardziej, że już nie mogę jej zapytać , ani o to co myśli, jakie ma poglądy...ani o to co ją cieszy...jaką książkę by chciała przeczytać...z bólem patrzę jak przekłada książki, które tak uwielbiała...jakby czuła, że powinna...ale nie potrafi już na nich skupić uwagi...
 Choroba   sprawia, że jej pamięć umiera...traci swoją tożsamość....zabiera jej wszystko...wspomnienia, uczucia...przekonania..A ja patrzę bezradnie jak Ją tracę...i wiem,że będzie gorzej...że przyjdzie dzień kiedy stanę się dla Niej obca...
  Chyba gdzieś w środku dręczy mnie obawa, że spotka mnie to samo....że przyjdzie czas , kiedy  nie będę już sobą....zaczęłam pisać bloga, żeby siebie utrwalić...żeby kiedyś moi bliscy... w razie czego ...mogli sobie mnie przypomnieć....nie zapomnieć..

bajka o pewnym człowieku

na kamieniu siedział człowiek

przez życie złamany

żalil się Bogu

że kochał 

i myślał że był kochany

a teraz został sam

wzgardzony

przez miłość  wyszydzany

Mówił , że juz więcej kochać nie zamierza

zresztą nie ma już miejsca na miłość

w sercu gdzie nienawiść mieszka

I poszedł dumny ze swojego postanowienia

 nie kochał

ale też nie czuł

że serce w lód mu się zmienia

Szedł prosto

dziarskim krokiem

mądrości swoje głosząc  wokół

i nie od razu zauważył

że coś jest jednak inaczej

świat stracił 

trochę kolorów

ciszej wkoło się zrobiło

jakby ludzi ubyło

noce się stały chłodniejsze

a człowiek  wciąż się jeszcze cieszył

że nie boli go serce

Aż pewnego dnia stanął

przed taflą lustra

....patrzył i się dziwił

bo przecież to nie jego  wzgardy pełne usta

zaciśnięte w pięści dłonie

i spojrzenie zimne

ironią zabarwione

Gdzie się podział on

radosny, ciepły życia głodny

 i skąd się zjawił ten...

wiecznie niezadowolony

w siebie zapatrzony

Chciał kogoś zapytać

lecz nie było nikogo

kto by się nie spieszył

wzrokiem nie umykał

Nie przejął się człowiek

pomyślał sobie

że żyć  w samotności  

jest nawet wygodnie

Ale coś go dręczyło

czuł ogromny brak 

usiadł na kamieniu

Boga spytać chciał

...długo słuchał ciszy 

czekając na znak

aż usłyszał

...Ja Jestem Miłością

 wpuszczając nienawiść  

wyrzekłeś się mnie..

Zmroziłeś serce

 pozbyłeś radości

spójrz w lustro....czy to jeszcze jesteś ty

Ze strachu ..obawy 

 jakże ludzkiej złości 

 tak dnia pewnego wyrzekł się 

człowiek  wszelkiej miłości..

a gdyby tak....

A gdyby tak

można było

żyć nie przestawać

cieszyć się wiecznie chwilą

odejścia się nie obawiać

mieć   pewność 

że jutro wstanie bezwzględnie

i słońce  nie zgaśnie 

nawet nie zblednie

To  czy tak żyć bym  umiała

i w którym miejscu 

 na to życie wieczne 

bym się zatrzymała...

trwać na zawsze

w czasie dziecięcej beztroski

czy   z arogancją młodości

  nieskończenie
świat  sobie poddawać bym chciała

czy jednak bym wybrała 

czas większej dojrzałości

świadomość życia i możliwości

 jaki sens by życie miało

gdyby nie przemijało

Pytania krążą gdzieś w środku serca

a ja znowu idę spać jutra niepewna ;)

pudełko szczęścia

Drobinki radości 

pracowicie

 codziennie

 w dłonie zbieram

Kropelki  szczęścia

przez palce przelewam

...cudnie łaskoczą 

mój dzień...

uśmiechy spotkanych ludzi

po kieszeniach upycham

...na później

przydadzą się... 

okruchy dobrych myśli

w torebce zamknęłam

...chociaż czasem 

krzyczą zbyt głośno...

W domu

Pozbieram wszystkie

te moje skarby 

i wrzucę do pudełka

wymieszam je starannie

i szczelnie zamknę

A kiedy przyjdzie  zimna zima

co lodem zechce skuć serce

i noc zapanuje bezwzględna

to wtedy otworzę 

moje pudełko ze szczęściem

Wypuszczę wtedy

radości świetliste motyle 

co mrok rozgonią skrzydłami

i znowu zapanuje wiosna 

chwila szczęścia ..

co mrok wspomnieniem rozgrzeje

jeżeli wierzę...

Dzisiaj, przy niedzieli chciałabym poruszyć temat wiary...nie Boga jako Stwórcy...nie chodzi mi o to która religia jest prawdziwa i słuszna...czy  w ogóle któraś jest...To jest  sprawa indywidualna każdego człowieka i nie  chodzi mi o argumenty...
Kiedy tak patrzę na świat...ludzi...tzw wierzących..jestem jedną z nich, więc mam prawo  krytykować :) to jest mi przykro...Robi mi się smutno, kiedy patrzę jak  religię miłości nosi się na sztandarach  głosząc nienawiść...
Nie jestem idealna, ani ja ani moja wiara...nie jeden raz  wykłócałam się z Bogiem ....zapewne zbyt mało we mnie pokory i za rzadko padam na kolana....i zbyt hardo patrzę Stwórcy prosto w oczy...ale...postawa bij kto w Boga wierzy...szczucie jednych na drugich....przywłaszczanie sobie Boga i twierdzenie, że tylko  ja wiem co jest słuszne....jestem dobry bo ochrzczony...czy mam rację bo ksiądz stoi po mojej stronie....to pycha najwyższych lotów...zaprzeczenie tego w co wierzę...
Używa się dzisiaj  religii do swoistego szantażu....jesteś wierzący...więc twoje miejsce jest po tej jednej stronie i biada Ci jeżeli myślisz inaczej...Jest mi przykro, że ktoś wchodzi z butami w życie duchowe innych ludzi  i depcze je brutalnie...zajmuje miejsce Boga mówiąc co jest dobre , a co złe... zapominając, że każdy ma swoje własne sumienie....i dar rozumu...
Co zrobiliśmy z ideą miłości bliźniego.... gdzie przebaczenie...czy jest jeszcze miejsce dla Boga w Kościele...czy boi się wejść....i stoi na schodach..słuchając w zdumieniu..
Jak zwykle chaos mi  się wkradł...ale jak to przy kawie...myśli płyną szybciej niż palce stukają w klawiaturę..więc może jedno zdanie ....
Jeżeli jestem chrześcijaninem, to kocham innych ludzi....szanuję ich i wierzę, że wszyscy jesteśmy  równie wyjątkowi...nie nawołuję do przemocy...kocham pokój ...to takie proste...

zachorowałam na brak....

Zachorowałam na brak człowieka

który by był

dla mnie

obok

tak zwyczajnie
codziennie...

Śmiał się razem

niekiedy otarł łzę
pozwolił być dla siebie
tak jak on dla mnie

Zachorowałam na brak człowieka

który by umiał leżeć  obok
 przy mnie

na trawie

gdybym nie miała sił

aby dalej iść
albo krzyczał
nie pozwolił zostać na dnie
zmuszał by wstawać i iść..
 

Zachorowałam na brak człowieka
który   godzinami

prowadziłby ze mną

burzliwe rozmowy

a czasami milczał
w zdumieniu

bólu czy zachwycie

takiego

który potrafiłby 

śmiać się z niczego

i całą noc słuchać
poważnej muzyki

Zachorowałam 

na brak człowieka

który by mnie akceptował

dokładnie taką jaka jestem

i nie pytał za każdym razem

dlaczego 

czuję to co czuję

i kiedy w końcu 

wszystko zrozumiem

Zachorowałam na brak człowieka

....ale już nie choruję ;)

noc bez Ciebie

Ciepła ciemność

otula mnie

nie ma Ciebie obok

a samotność 

znowu nie chce spać

budzi tęsknotę

od wspomnień obrzmiałą

i wspólnie  zaczynają  

wyobraźni snuć czar...

Zamykam oczy

i znowu czuję Cię 

blisko tak...
jakby nie dzielił nas świat

 czuję oddech, który delikatnie

 porusza moje włosy...

Czuję spojrzenie 

pełne głodnego blasku,
które prosi i żąda jednocześnie
czuję palców

czarodziejski dotyk

który budzi do życia

sprawia,że rozkwitam..

i czuły pocałunek

co szeptem  obietnice  składa ustom..

Prawie słyszę pod dłonią

Twego serca pospieszny rytm..

.........

niespokojnie się poruszam

otwieram oczy

z nadzieją, która nagle umiera... 

że to jednak Ty..

samotność

Samotność
 

zawieszona w próżni 

chwila

zatrzymana tylko  dla siebie

świadoma rezygnacja 

bycia z kimś
 i dla kogoś

czasowa izolacja
ucieczka w niebyt

poszukiwanie prawdy 

wśród fragmentów zagubienia

próba zrozumienia
istoty swojego istnienia

potrzeba dystansu
 wyciszenia

...i w końcu błogosławiona cisza...
ciepła i przyjazna
swoisty

stan oświecenia :)

,,ale Marian, czy ty mnie kochasz"...:)

Tak sobie myślę, że pomiędzy smutkiem i radością jest tylko bardzo cieniutka linia naszej wrażliwości...mgnienie...moment  kiedy świat  odwraca się na drugi bok..zupełnie nieświadomie...i słodki sen zmienia w koszmar....chociaż realnie nic się nie zmienia...
Bez powodu czasami czuję radość i bez powodu czuję smutek... ktoś powie, że to u kobiety normalne :)) ale dlaczego...?? jesteśmy bardziej  wyczulone. na wszelkie zmiany  natężenia uczuć, odczuć....jak membrany...wcale nie tak rzadko popsute;)
Problem jest chyba w tym, że   same  wielokrotnie używamy niedopowiedzeń...wieloznaczności...i nie potrafimy przyjąć  ,że usłyszane słowo znaczy dosłownie to, co słownik przewiduje..:) szukamy drugiego ...i trzeciego dna..:))
Dlatego  tak często reagujemy w sposób  dla innych niezrozumiały.... słyszymy nie to co zostało powiedziane, ale naszą własną interpretację...
,,Marian czy ty mnie kochasz...." pada pytanie  w programie znanego kabaretu..widownia płacze ze śmiechu, ale to samo życie...tutaj  nie ma dobrej odpowiedzi...i to niestety przyznaję:) każda reakcja  może przecież oznaczać coś innego...powiesz, że kochasz...to podejrzane...mówisz tak na odczepnego, dla świętego spokoju...a może kłamiesz...nic nie powiesz, to równe z zaprzeczeniem...:))
Marne jesteśmy w odczytywaniu słów...ale  po mistrzowsku czytamy dotyk.......:))

jesteś dla mnie ważny

W swoim życiu spotkałam wielu ludzi...na  chwilę , na dłużej , na miesiące i lata...o niektórych wiedziałam wszystko o innych prawie nic...ale każdy spotkany człowiek dał mi coś z siebie...chwile uśmiechu, smutku  czy zadumy...Pogłębił moją wiedzę , pokazał  świat widziany innymi oczami...
Dzięki spotkanym ludziom jestem dzisiaj tym kim jestem...i  mogę z całą mocą stwierdzić, że w każdym człowieku jest  cudowny ogród  piękna i dobra....
Kiedy czasami spotykałam się z ludźmi którzy mieli za sobą tzw trudną przeszłość...byłam nie jeden raz zaskoczona tym, jak bardzo starali się być  uprzejmi , mili...z jaką gorliwością odpowiadali  uśmiechem na uśmiech i szacunkiem na szacunek....
Pod gniewem i agresją wielokrotnie ukrywa się bezradność i  przerażenie....bolesne....fizycznie odczuwalne....
Ludzie przeżywają niewyobrażalne cierpienia,  choroby, stają się niewolnikami uzależnień...popełniają straszne czyny...ale w każdym z nas...jest ta iskra dobra...która  mam nadzieję nigdy nie zgaśnie...
...Chciałabym dzisiaj życzyć wszystkim, aby potrafili przyjąć  dar obecności każdego człowieka i postarali się, aby każde takie spotkanie wydało owoce....świat wtedy staje się niesamowicie barwny i ciekawy...wielowymiarowy .... Dziękuję,że jesteście...:) moi nauczyciele życia...

tulę się

😊😉
Ciepło
Miękko
Czule
Tulę się...
Ciebie otulam sobą..
Radośnie
Miłośnie
Przyjmuję...
Ciepło ramion..
Miękkość ust...
Mocniej jeszcze
wtulam się...
Z radością otwieram się
Na uśmiechniętą miłość
Która
z każdym uderzeniem serca
rośnie...
Pogrąża w mojej miłości
Drżeniem wypełnia...
A ja wtulam się mocniej...;)

wrazenie

Masz czasami wrażenie

Że świat który znałeś

Nagle

z niezrozumiałych powodów

Się zmienia...

To co było pewnością.

W niedowierzanie przemienia

Burzy obietnic

dotychczas trwałe

piedestały

Zabiera wiarę

Niewinność spojrzenia

Nadzieję oddaje w niewolę

Zrozumienia

A miłość zamknąć chce

W szufladzie...

Wspomnienia...

moje szczęście

Urodziłam się

Żyłam
 i nieustannie

Szczęście goniłam

Choć zawsze było

O włos...

Aż kiedyś zatrzymałam się

I zastanowiałam ...

Po co właściwie wydłużam krok...

Dlaczego pędzę przed siebie

Skąd przeświadczenie

Że to co gonię ..to szczęście...

A nie złudzenie...co tylko mami wzrok

Usiadłam na rozdrożu

Wśród drzew

Pachnących traw

Wiatr szeptał cicho

Gdzieś radośnie śpiewał ptak...

Poczułam nagle

Dłoń w mojej dłoni...

I na ustach pocałunku słodki smak...

Uniosłam lekko głowę

Spojrzałam życiu w twarz

I w końcu zrozumiałam

Że tu i teraz

swoje szczęście mam...