umieram

Umieram

od chwili narodzin

nieustanie

nieuchronnie

raz szybciej 

raz wolniej

biegnę do celu

idę

pełznę niekiedy

wbrew sobie

ale jednak ciągle umieram

zanika we mnie życie

zwalnia
usypia wdzięcznie

coraz częściej rezygnuję

 z marzeń

z wyzwań

nie szukam nieznanych dróg

nie wypatruję nowych gwiazd

 nie tęsknię za  jutrem
 czasami tylko myśl zbłąkana
pobiegnie gdzieś tam
za horyzont
ale wraca szybko
zmieszana swoją ciekawością...

spokojnie domykam krąg

pozwalam 

 aby  dopełniło się

moje życie
......
niekiedy tylko dziwię się
skąd we mnie niepokój
przecież ...
wracam do domu

każdy człowiek jest ci dany na chwilę...

Hmmmm...spotykasz człowieka,  zaczynasz go poznawać...z czasem stwierdzasz, że lubisz z nim przebywać...przestaje  być kimś anonimowym....i wtedy  nagle pojawia się zakręt, a za zakrętem wasze ścieżki nagle  się rozbiegają...patrzysz z lekkim zdziwieniem...nie rozumiesz co się stało...ale znowu jesteś sama...I chociaż niby wiesz, że tak pewnie miało być...że każdy powinien swoją drogą iść...a jednak ...ech...
Życie to pasmo pożegnań...sztuką jest  zachować radość, kiedy doświadczasz straty co chwilę ...
Tym bardziej jednak, trzeba  cieszyć się  z obecności tych którzy są wokół nas, dzisiaj , teraz....,,każdy dzień jest Ci  dany  jak wieczność,abyś był szczęśliwy" pisze Bosmans..a każdy spotkany  człowiek jest  Ci dany na tę chwilę, abyś miał z kim dzielić to szczęście...:)
Prawie każdy;)

chciałabym znowu...

Chciałabym znowu...

jak kiedyś...

upić się samym

wiatru oddechem

skąpać w porannej rosie

ze śmiechem

z wirującym liściem

w berka grać

i z rzęs strząsać

radości pełne

deszczu krople

by w końcu

w słońcu

na rozgrzanej ziemi 

szczęśliwie zmęczoną

paść

poczuć jej smak

zapachem się odurzyć

zamknąć oczy

odnaleźć swój utracony raj
i zostać w nim chwilę dłużej..
:)

chciałabym znowu...

Chciałabym znowu...

jak kiedyś...

upić się samym

wiatru oddechem

skąpać w porannej rosie

ze śmiechem

z wirującym liściem

w berka grać

i z rzęs strząsać

radości pełne

deszczu krople

by w końcu

w słońcu

na rozgrzanej ziemi 

szczęśliwie zmęczoną

paść

poczuć jej smak

zapachem się odurzyć

zamknąć oczy

odnaleźć swój raj

jestem pracą zbiorową

Spotkałam w swoim życiu wielu niezwykłych ludzi...niektórych bardziej niezwykłych od innych:)Dzięki nim ja się rozwijam, zmieniam...
,,Przekroczywszy pewne granice, wrócić niepodobna"twierdził Dostojewski... Ludzie których spotkałam  nawet nie zdają sobie sprawy,że to właśnie dzięki nim przekraczam kolejne granice...otwieram te, a nie inne drzwi...na zawsze pozostałe zostawiając zamknięte...i dobrze,że nie mają tej świadomości...bo może by czuli się współodpowiedzialni za moje wybory, a to przecież niepotrzebne obciążenie...
Wpływamy na  życie, tych z którymi zetknął nas przekorny los..czy tego chcemy czy nie...jesteśmy rzeźbiarzami  a jednocześnie swoistą pracą zbiorową ...Obyśmy okazali się  dobrymi artystami... i wartościowym dziełem:)

świadomość

Rozrasta się we mnie 

świadomość

jak kosmos

tajemnicą ciemnieje

to znowu jaśnieje

poznaniem

otwiera się

jak nieskończoność

na każde kolejne doznanie

by je zamknąć

otulić

zrozumieć

wyżyć chwilę 

do ostatniego tchnienia

intensywnie

niekiedy boleśnie 

mocno

.......

by bez żalu 

zmienić ją we wspomnienia

błękit

Błękit

we mnie

rośnie

rozlewa się

wypełnia mnie...

spokojem

bezkresem

wiecznością...

już nie słychać drżenia serca

nie czuć strachu

dylematów  niespokojnych

pogrążone

w absolutnej ciszy

milczy

miłością

czułością

słodyczy tęsknotą

wspomnieniem czasami oddycha

ale

nie pyta

nie szuka

nie błądzi

błękitnieje ...tak po prostu

nie szukam posady księżniczki

Usłyszałam...przeczytałam.. dzisiaj  takie słowa....,,szukam Księżniczki, ładnej, szczupłej i niepalącej" ładnie i nawet romantycznie:)) ,ale...
Tak sobie myślę, że od czasów  kiedy byłam dzieckiem, nigdy nie szukałam posady księżniczki...nie pragnęłam nią być dla nikogo..
Bo kim jest księżniczka...cudowną istotą, która ma   pięknie wyglądać,  zachowywać się zgodnie z oczekiwaniami i nie mieszać się do poważnych spraw...pozwalać się adorować i to uczynić sensem życia..
Czy ktoś szuka tego  w związku? Niektórzy pewnie tak...i nic mi do tego, każdy ma prawo żyć jak  uważa za słuszne, jeżeli tylko nie  krzywdzi przy tym nikogo...znam takie przykłady  z własnego otoczenia...ale to nie dla mnie posada...nie nadaję się do tego ....:) Więc czego szukam w związku? Poza miłością..partnerstwa, czyli współodpowiedzialności...szacunku , przyjaźni....
Hmmm...a wiecie moi mili co się dzieje z królewną, która utraciła swoje atrybuty? ...biedny jej los....

pokusa

Nadchodzi noc

ze swoją kuszącą   obietnicą

że możesz na chwilę

nic nie czuć

na trochę

 uciec od życia

zapomnieć

zasnąć

udać nie życie

 zmienić je w bycie 

i jak w niebycie

przestać je czuć

to Twoje 

 cudne
 
jedyne

niepowtarzalne

przecież

życie

deszcz

stoję przed oknem

patrzę bezwiednie

jak łzami spływa dzień

a każda kropla 

jak moje życie 
z krzykiem 
uderzając...

rodzi się na szybie

rozpoczyna  bieg
najpierw

płynie powoli

przystaje niemal

łączy z innymi...

to się zbliża

 to oddala
ostrożnie jakby

ale  nieustannie

  zmierza w dół
aż nagle przyspiesza

nabiera rozpędu

 od doświadczeń rośnie

przez moment

 siłą zachwyca

by po chwili zniknąć

gdzieś w niebycie

połączyć się z innymi

rzeką się stać

lub 

zatracić, wyparować

chmurą oczarować

by jutro znowu deszczem
 z nieba  spaść
życiem

pamiętasz...

Pamiętasz?

spotkałam Cię tam 

gdzie nieba nie widać ni skrawka

a słońce  ulotną legendą

drży na skraju 
nierzeczywistych wspomnień

Pamiętasz?

ten kłamliwy czas

gdy myśleliśmy 

że można żyć bez pełnych marzeń gwiazd

że sztuczne światło lampy 

rozproszy grozę mroku

Pamiętasz?

jak czas przeciekał między palcami

a słowa nie mogły przestać płynąć

w bolesnym  akcie zaufania

rodząc  bliskość

Pamiętasz?

Te trudne chwile

które z ciemności  zbudować umiały

pełną smutnej zadumy
 jednak radość

....i tę wiarę

że nawet nie znając  słońca

można za matkę mieć światłość

dzień

Jak z baśni wyrwany

dzień dziwny

dziwnością cudną zaczarowany

jak prezent od losu

na chwilę dany

aby obudzić pragnienie

co pytanie zada..

zaistniał i minął

wraz z cieniem nocy

na zawsze poszedł spać

stał się już tylko 

czarownym wspomnieniem

cóż...chwila tylko mgnienie

może trwać

Choć wracać będzie

cichym westchnieniem

za każdym razem 

gdy w blady księżyc 

wtulę twarz...

cel

jak  wszystko co Ziemię za Matkę uważa

w niej swoje korzenie zapuści

nasiono jak drobinka wieczności
maleńkie

lecz doskonałe w swej formie i treści

obudzi w sobie 

pragnienie ogromne 

aby żyć

skupi się tylko na tym 

by ku słońcu iść

wypuści więc liście młodością zielone

cudne

i kwiatem zakwitnie przez chwilę
  czarownym

a potem 

ciągle ku słońcu zwrócone

uschnie 
obumrze
na świat wydając
owoc
który  znowu żyć spróbuje..
 
 i chociaż się wydaje

że nasionko  celu nie sięgnie

zadanie wypełni w całości

bo czym jest cel naszej wędrówki?

..nie słońcem przecież

lecz dążeniem ku światłości:)

Przepis na udane urodziny:)

Po pierwsze dzień wcześniej upewnij się, że rodzina pamięta o tym szczególnym dniu:)) żeby nie być nachalnym...można zostawić na stole  coś dla skojarzenia...świeczki, torebkę na prezent:)) w ekstremalnych przypadkach...można zrobić tort:))
Po drugie...zrób z rana coś głupiego...niecodziennego...coś o czym może nie wypada mówić, ale miło jest pomyśleć:)) coś co wywoła uśmiech samym wspomnieniem...co zrobiłam , nie powiem bo każdy ma własny poziom tolerancji głupoty:))
Po trzecie ...nie staraj się  zapomnieć, czy zignorować...nie wyłączaj telefonu...bo to wszystko sprawi,że będziesz bardziej myśleć...a poza tym..cisza  czasami głośniej krzyczy niż hałas...
Więc przyjmować należy życzenia i gości z uśmiechem i radością(wszak  każdemu z nich będziesz mogła się odwdzięczyć nawet z nawiązką:)) )
Po czwarte zrób dla siebie coś miłego...nie musza to być zakupy...może być  cudownie pachnąca kąpiel...przy ulubionej muzyce...coś takiego tylko twojego...żeby poczuć się miło ...
Po piąte...zrób coś żeby było miło bliskim...cokolwiek...pyszny posiłek...rozpal w kominku...nic wielkiego...tylko drobinka, żeby  poczuli się wyjątkowo:))
Po szóste..nie złość się na tych co zapomnieli:)) i tak  będą mieli moralnego kaca..
Urodziny...dzień jak każdy, ale jednak skłania do refleksji....ale nie ma powodu,żeby były one przykre...

kobiety kochają uszami...:)

,,Ktoś powiedział, że my, kobiety, kochamy uszami jak wy, mężczyźni, oczyma, jeśli w ogóle kochacie."kwestia wypowiedziana, przez jedną z bohaterek powieści Oskara Wilda:)...Prawda ..niestety prawda..jak my uwielbiamy słuchać, te wszystkie kłamstwa i kłamstewka ...nieprawdopodobne komplementy:)) które nie mają nawet najmniejszego pokrycia w naturze:)) ba...szansy nie mają  być prawdziwe...Uwielbiamy słuchać i wierzymy bezkrytycznie...nawet  świadomość ,że to musi być kłamstwo...nie jest w stanie  nas wybudzić  z czarownego snu..rozpływamy się..miękniemy...przepływamy przez palce:)) gubiąc po drodze i wolę i rozsądek...
No i można by się użalać w nieskończoność nad słabością kobiecą....i współczuć by nawet można, gdyby nie fakt, że mężczyźni  dostają identycznej głupawki na widok piękna kobiecego ciała:)) ślicznej buzi...zgrabnych nóg...A skoro w równym stopniu zostaliśmy obdarzeni skłonnością do uleganiu zaślepieniu...to dziękować należy za to,że jednak ten świat jakoś  do tej pory to przetrwał...:))

kobiety kochają uszami...:)

,,Ktoś powiedział, że my, kobiety, kochamy uszami jak wy, mężczyźni, oczyma, jeśli w ogóle kochacie."kwestia wypowiedziana, przez jedną z bohaterek powieści Oskara Wilda:)...Prawda ..niestety prawda..jak my uwielbiamy słuchać, te wszystkie kłamstwa i kłamstewka ...nieprawdopodobne komplementy:)) które nie mają nawet najmniejszego pokrycia w naturze:)) ba...szansy nie mają  być prawdziwe...Uwielbiamy słuchać i wierzymy bezkrytycznie...nawet  świadomość ,że to musi być kłamstwo...nie jest w stanie  nas wybudzić  z czarownego snu..rozpływamy się..miękniemy...przepływamy przez palce:)) gubiąc po drodze i wolę i rozsądek...
No i można by się użalać w nieskończoność nad słabością kobiecą....i współczuć by nawet można, gdyby nie fakt, że mężczyźni  dostają identycznej głupawki na widok piękna kobiecego ciała:)) ślicznej buzi...zgrabnych nóg...A skoro w równym stopniu zostaliśmy obdarzeni skłonnością do uleganiu zaślepieniu...to dziękować należy za to,że jednak ten świat jakoś  do tej pory to przetrwał...:))

moja jesień :)

Minął rok jak dzień jeden...

moje życie  z wiosną ukształtowane

dojrzało

 w letnim słońcu

 nabrało smaku i barw

nadeszła  pora zebrać owoce...

Stoję przed lustrem

i szukam oznak jesieni..

wyblakłych kolorów spojrzenia

linii goryczy wśród warg

mglistej zadumy

świadomości przemijania

...przecież musi być gdzieś widoczny

nadchodzącej wieczności ślad...

Lecz na próżno wypatruję

dojrzałej powagi

w oczach nadal iskrę zapala

 niespokojna ciekawość

Usta wciąż drżą

od powstrzymywanych  pragnień i uśmiechów

a zamiast subtelnych szarości

spowija mnie czerwień i słońca blask

moja jesień...

mój cudowny czas...