cel

jak  wszystko co Ziemię za Matkę uważa

w niej swoje korzenie zapuści

nasiono jak drobinka wieczności
maleńkie

lecz doskonałe w swej formie i treści

obudzi w sobie 

pragnienie ogromne 

aby żyć

skupi się tylko na tym 

by ku słońcu iść

wypuści więc liście młodością zielone

cudne

i kwiatem zakwitnie przez chwilę
  czarownym

a potem 

ciągle ku słońcu zwrócone

uschnie 
obumrze
na świat wydając
owoc
który  znowu żyć spróbuje..
 
 i chociaż się wydaje

że nasionko  celu nie sięgnie

zadanie wypełni w całości

bo czym jest cel naszej wędrówki?

..nie słońcem przecież

lecz dążeniem ku światłości:)