deszcz

stoję przed oknem

patrzę bezwiednie

jak łzami spływa dzień

a każda kropla 

jak moje życie 
z krzykiem 
uderzając...

rodzi się na szybie

rozpoczyna  bieg
najpierw

płynie powoli

przystaje niemal

łączy z innymi...

to się zbliża

 to oddala
ostrożnie jakby

ale  nieustannie

  zmierza w dół
aż nagle przyspiesza

nabiera rozpędu

 od doświadczeń rośnie

przez moment

 siłą zachwyca

by po chwili zniknąć

gdzieś w niebycie

połączyć się z innymi

rzeką się stać

lub 

zatracić, wyparować

chmurą oczarować

by jutro znowu deszczem
 z nieba  spaść
życiem