przeminął

przeminął...

odszedł...

słyszę z każdej strony..

rok dobry, cudowny 

trudny czasami

 strasznie zagubiony

przeminął

ale nie odszedł 

żyje w nas wspomnieniem

zdobytym doświadczeniem

mądrością nabytą

miłością wypełnia

owocem swoim czasami  ciąży

a marzenia które spełnił

skrzydłami urosły
i pragnienia nasze niosą

wyżej i dalej...
gdzieś za horyzont

czas miniony w nas życiem zostaje

już przeżyty ...spełniony..

wtapia się w nasze włosy

zmarszczkami rzeźbi twarze...

lata  nasze

jak w skarbcu zamknięte klejnoty

 świadectwo naszej pracy

AJ

szarość...

Szarość dzisiaj we mnie 

nade mną

wszędzie...

leje się z nieba

rzeką spływa

na wierzbę się wdrapała

nie zgadniesz 

czy jest smutna 

czy raczej szczęśliwa

ale bezsprzecznie cicha

zamyślona

czas rozciąga i trzyma

myśli budzi

w serce spokojem i niepokojem
na równi  się wlewa

skupia sie i gęstnieje

jak gdyby w ciemność 

urosnąć chciała...

a jednak wystarczy 

jeden malutki promień 

co słońcu  się wymknie
spłoszony

by szarość  posrebrzyć

uszlachetnić..

w jasność zamienić... 

po bezdrożach

Po bezdrożach duszy mojej

wędruje Anioł znużony

niespiesznie  ścieżki przemierza

wyraźnie mocno  skupiony

jakby szukał czegoś

przystaje... wzrok to unosi 

 to o ziemię wspiera

niekiedy mocno ku ziemi się skłoni

patykiem trawy rozgoni

w błocie  poszpera

nawet zabawnie wygląda 

z potarganymi piórami

kiedy tak szuka  

wspomnienia nieba

pod zmęczonymi  stopami

..dziś oszołomiony istnieniem, zapominam o mojej nicości..."

,, (..)dziś oszołomiony istnieniem, zapominam o mojej nicości..." pisał  Jan Paweł II..i tak sobie myślę, ze każdy z nas przeżywa takie chwile.... oszołomiony istnieniem...Budzisz się pewnego ranka i czujesz, że świat został stworzony dla ciebie...właśnie po to , abyś  przeżył ten dzień...intensywnie..nagle stajesz się centrum wrzechświata i jedno z nim...Rzeczywistość pulsuje rytmem twojego serca..jego uderzenia wyznaczają rytm wszechświata...Oszołomiony istnieniem..nagle ważny , pelen wiary w swoje możliwości w swoją misję...,,zapominam o swojej nicości"...o tym ,że sam z siebie nie mogę nic...,...eech...dobranoc moi drodzy...

rodzą się czasami

Rodzą się czasami ludzie

tacy specjalni

na czas klęski...

Pod żadnym ciosem się nie złamią
choć nie raz przygną plecy ...
we mgle nie gubią drogi
omijając zdradzieckie skały

a wśród najczarniejszej nocy

dostrzegą najmniejsze szczęścia iskierki...

przy nich niestraszna żadna zima

ni bagno w którym grzęzną nogi

bo gdy za rękę ktoś taki  trzyma

nadzieja uniesie cię jak ponton..

uchwycisz się promienia słońca

i nie poczujesz żaru

gdy wyrwie cię z brudu odmętów

na czyste błękitne sale

nawet w rynsztoku znajdziesz perłę

lub zagubiony piękny kwiatek

gdy ktoś nad uchem nieodmiennie

powtarza jak mantrę

żeś Światłości bratem 

AJ

po świętach....

Powoli cichnie świąteczny gwar
deszcz zmywa śniegu iskry
w szarości znów przyodziewa się świat
chociaż goście jeszcze nie wyszli

Dom jeszcze drży radosną nowiną

lecz patrzy dość spokojnie

jak pośród pełnych cudów   wspomnień

rodzi się zwykła teraźniejszość

W kątach  na poddaszu

skryło się echo dziecięcego śmiechu

może nikt go nie zauważy

i pozwoli wiosny doczekać

Czy musi zawsze obumrzeć

ziarno by wydać plon szczery?

czy  musi pogrążyć się w smutku

świat który łaknie nadziei?

pomiędzy Narodzeniem 

co zwiastunem jest cierpienia 

a nadzieją śmierci

 co gwarantem jest zbawienia

świat naprzemiennie śmeje się i płacze

kto  jednak może radość unieść

gdy życie musi stracić

Ten który kochać prawdziwie umie

AJ

i znowu...

i znowu wypatruję gwiazdy
co radość zwiastuje
która ma moc sprawić
że każdy ją poczuje...
No chyba że nie zechce
albo nie dostrzeże
może zbyt zajęty
pogrążony w pracy
może zapatrzony
w telefonow wyświetlacze
nie uniesie na czas głowy
otulonej słuchawkami...
wyrwany z oczekiwań pełnej ciszy
w kakofonii życia dźwięków
nad biurkiem boleśnie zgięty
znowu nie zauważy
że świat był przez chwilę święty...
Wszyscy sobie nawzajem
uśmiechów nie szczędzili
życzeń słodszych od miodu
pocałunków szczerych...
przez ułamek chwili
ziemia była prawie taką
jakiej wszyscy chcieli..

taka zimna noc

Taka zimna jest dzisiejsza noc

której nie ogrzeje rozgwieżdżone niebo

słchać wyraźnie każdy krok

tych co przed nami szli...

Zwykły spacer w taką noc

przypomina drogę do  nieba

idziesz, a każdy Twój  krok ..jest zaznaczony

i musi być dokładnie taki jak trzeba

Nie poprawisz żadnego ruchu

musisz wiedzieć dokąd iść chcesz

by pod butem fałszywą nutą

nie zabrzmiał lodu chrzęst....