Czy kochasz...

Czy kochasz ty to życie

co budzi się rosą o poranku...

promieniem słońca sen przerywa

otwiera oczy kawą?

Czy kochasz ty tego człowieka

co rankiem mija cię  pospiesznie

nie podnosi do góry  wzroku

nigdy się nie odezwie..

Czy kochasz ty  ten świat

co wrogim sie zdaje i obcym

zrywa ci nieraz z domu dach

zostawia ślad pożogi ...

Tak trudno jest kochać

nieznane, bolesne...

trudno też pojąć

 że Ktoś tego wymaga

Ktoś tego chce ...

AJ

zaczarowany ogrod

Pamiętacie z dzieciństwa książkę pt. ,,Tajemniczy ogród"?Uwielbiałam ją:) i nie jest ważne dla mnie, że miała na celu promować czyjeś poglądy...Dla mnie ważne jest nie tylko przesłanie, ale i atmosfera książki..Można by się czepiać, że jest banalna w swojej treści...przewidywalna..idzie po najlżejszej linii oporu..i naiwna...Chory chłopiec cudownie zdrowieje, dziewczynka nagle pięknieje...Ale  to jest mimo wszystko odpowiedź na nasze tęsknoty...Nadzieja, że podła i niesprawiedliwa i bardzo trudna rzeczywistość , jest w stanie się zmienić...ba...,że my jesteśmy w stanie ją zmienić...I do pewnego stopnia jest to prawda..Wyobraźcie  tylko sobie takie miejsce...taki stan świadomości, w którym można pokonać swoją słabość..Chciałabym mieć taki ogród...i takich przyjaciół...:) Którzy by wierzyli we mnie bardziej niż ja sama... Chciałabym mieć swój zaczarowany, tajemniczy ogród.... Czasami myślę,że mam...że noszę go w sobie... a kazde dobre uczucie  wyrasta w nim pięknym kwiatem...,ktory niestety  usycha od złych  emocji..

letnia zaduma

Jeszcze słońce jest ciepłe i niebo błękitne

rozjaśniają białych obłoków miękkie kontury...

Jeszcze ptaki budzą śpiewem o świcie

i poranek w iskrach rosy się kąpie

Jeszcze kwiaty się uśmiechają 

przy drodze radośnie

kolorami wspominając wiosnę..

Lecz coraz częściej się zdarza,

że powietrze zastyga w zadumie...

słońce blednie na chwilę..,

twarz swą w roztargnieniu odwraca

nim kolejnym promieniem pocłuje ziemię.

Drzewa ciężkie od owoców gałęzie

opuszczają wyraźnie znużone...

Kolorami siwieją ich liście

Trawy gną się od wiatru zmęczone.. 

Zboża w spichlerzach bezpiecznie się skryły

Pola odpoczywają brunatnym odłogiem...

Zieleń w złoto dojrzałość zmienia

kiedy życie domyka swój okrąg...

AJ

rozmarzony chwast ...

Gdzieś na rozdrożu

czy jak wolisz na dróg rozstaju

wyrósł samotny... on..

chwast co potrafił marzyć..,

Nie był szczególnie wielki

kolorem się nie wyróżniał

na wiotkiej swej łodydze

cichutko delikatnym kwiatem rozkwitał

W dzień  na rozgrzanej ziemi

czy w strugach ulewnego deszczu

marzył by być  jak cudna róża

która zapachem czule pieści

Nocą zaś...kiedy kwiaty

do snu zamykał znużony

myślał że jest jak tulipan

sam w siebie rozpaczliwie wtulony...

Czasami zaś...gdy  radośnie

budził się o poranku...

wiele by dał.. by być  jak lilia

kielich swój rosie nadstawić..

Jego dni upływały szybko

wśród marzeń upragnionych

i nawet nie zauważył

gdy czas życia się skończył...

Czy dobre miał życie ten chwast

co zapomniał kim był...nie wiem..

Pomimo wszystko wypełnił swój los

chociaż marzył by  innym być....

AJ

Jesteś

Jesteś mi oknem

na świat i do świata

przez które sączy się inne życie

Jesteś mi wiaterem

co myśli spłoszone

jednym swym tchnieniem

 w piękny warkocz splata

Jesteś mi światłem

co nie przestaje świecić

i zawsze wyprowadzi z mroku

Jesteś mi bliskim

choć niedościgłym

co zawsze kroczy gdzieś obok

a kiedy chmury...

A kiedy chmury ciemne

błękit zechcą zakryć

i zabrać twoją ostatnią iskierkę nadziei...

Kiedy pomyślisz, 

że słońce na zawsze opuściło ciebie.. 

radość już nie wróci..

że sam zostałeś

samotny...na nieprzyjaznej ziemi..

Znajdź w sobie siłę

unieś swoją twarz ...

w górę spójrz uważnie..

Przecież w głębi serca dobrze wiesz

 iż gdzieś tam 

poza chmur cieżkich konturem

 jest światłość bezkresna...

odwieczna i niezmienna.. 

przyjazna i ciepła..

Może ujrzysz jej rąbek

może tylko złudzenie

lecz nawet ono wystarczy 

by na nowo  obudzić wiarę

by  przywróć Tobie nadzieję ...

,,Mamo ...jesteś szczęśliwa?"

Moje dziecko  swoim zwyczajem , raczej wpadło niż weszło do domu i oznajmiło... ,,Mamo pada deszcz! ...jesteś szczęśliwa?...na co ja  z niepewną miną..,,z powodu deszczu? (pada już  ponad tydzień)...hmmm..no wiesz..."...a synek na to stanowczo...,,przecież jesteś szczęśliwa..deszcz dobrze robi roślinkom"...
To takie proste...deszcz jest dobry...i dziecku to wystarczy...nie ma dylematów...nie rozumie, że raz jest dobry i chciany, a kiedy indziej  wręcz staje się wrogiem...
 Proste jest postrzeganie świata przez dzieci..jak system zerojedynkowy...dobro i zło, bez odcini szarości... Taki jest świat dziecka...taka jest jego miłość...Kocha bez względu na wszystko...i nie może zrozumieć ,że można przestać...
,,Jesteś szczęśliwa" bo dzieje się coś czego pragnęłaś o czym marzyłaś...Jak wytłumaczyć  takiemu malcowi, że marzenia się przeterminowują...? ;)

oczami dziecka...

Dzisiaj mój synek wchodząc do domu cały w uśmiechach , krzyczy od progu...,,mamo, mamo ...dotknął mnie motylek i widziałem pszczółkę:)).....,,to jest piękne..prawda mamo? "dokończył trochę ciszej i spokojniej....Oczywiście przytaknęłam...bo dawno nie widziałam nic piękniejszego , niż roześmiane, szczęśliwe dziecko..:))
Przyznam ,że zrobiło mi się cieplutko na sercu ...Cokolwiek przyniesie jutrzejszy dzień, moje życie  nie było daremne...skoro moje dziecko   nauczyło się widzieć i cenić piękno natury...jest szansa,że będzie je szanować...
Pokazujmy dzieciom jak widzimy świat...niech spojrzą  ,,naszymi oczami" żeby mogły nauczyć się patrzec, widzieć i dostrzegać...
Pozdrawiam serdecznie czytających :))

 

Dmuchawiec

Dmuchawiec

Jak mała biała kulka
puchu z anielskich skrzydeł
obudził się rankiem dmuchawiec
 na swojej łodydze.

Lekko zmieszany

wręcz zawstydzony 

w zdumieniu sobie się przyjrzał

i niespokojny rozmyśla...

Nie mogąc  pojąć skąd u niego

 ta zwiewna delikaność..nietrwałość ...

Wszak jeszcze wczoraj

to on wspaniałym kolorem 

słońce zachwycał

dzisiaj się upodobnił raczej 

do bladego księżyca...

Dotychczas za nic miał burze,

 deszcze i wichury

A dzisiaj najlżejszy podmuch 

odziera go z życia..

Rosa ciężarem swoim nasionka wyrywa

A on czuje ,że cel wędrówki się zbliża

Przeszlość umyka

Nim dzień ten na zawsze dobiegnie końca

dmuchawiec ufnie wraz z wiatrem

poleci w stronę słońca.. 

AJ