,,ale Marian, czy ty mnie kochasz"...:)

Tak sobie myślę, że pomiędzy smutkiem i radością jest tylko bardzo cieniutka linia naszej wrażliwości...mgnienie...moment  kiedy świat  odwraca się na drugi bok..zupełnie nieświadomie...i słodki sen zmienia w koszmar....chociaż realnie nic się nie zmienia...
Bez powodu czasami czuję radość i bez powodu czuję smutek... ktoś powie, że to u kobiety normalne :)) ale dlaczego...?? jesteśmy bardziej  wyczulone. na wszelkie zmiany  natężenia uczuć, odczuć....jak membrany...wcale nie tak rzadko popsute;)
Problem jest chyba w tym, że   same  wielokrotnie używamy niedopowiedzeń...wieloznaczności...i nie potrafimy przyjąć  ,że usłyszane słowo znaczy dosłownie to, co słownik przewiduje..:) szukamy drugiego ...i trzeciego dna..:))
Dlatego  tak często reagujemy w sposób  dla innych niezrozumiały.... słyszymy nie to co zostało powiedziane, ale naszą własną interpretację...
,,Marian czy ty mnie kochasz...." pada pytanie  w programie znanego kabaretu..widownia płacze ze śmiechu, ale to samo życie...tutaj  nie ma dobrej odpowiedzi...i to niestety przyznaję:) każda reakcja  może przecież oznaczać coś innego...powiesz, że kochasz...to podejrzane...mówisz tak na odczepnego, dla świętego spokoju...a może kłamiesz...nic nie powiesz, to równe z zaprzeczeniem...:))
Marne jesteśmy w odczytywaniu słów...ale  po mistrzowsku czytamy dotyk.......:))