...kiedy nie chcę słuchać prawdy ;)

Dzisiaj taka luźna refleksja...
Spotykamy na drodze ludzi, których nie jesteśmy w stanie polubić i takich do których od razu czujemy sympatię....na jednych się otwieramy przed innymi zamykamy drzwi serca i umysłu...z obecności innych czerpiemy radość i  siłę....przed spotkaniem z drugimi odczuwamy  prawdziwie fizyczny ból...niechęć tak mocną, że wywołuje przykre dolegliwości...
I  nie możemy nic na to poradzić...żadne słowa,  racjonalne tłumaczenia nie są w stanie tego zmienić....Tak się po prostu dzieje i należy do tego się przyzwyczaić.
Ale wszystkich tych ludzi spotykamy z jakiegoś powodu...jedni mają nam dawać radość inni uprzykrzać życie :)...Jednak są nam dani na chwilę...na tę konkretną chwilę...żeby czegoś nas nauczyć, coś nam pokazać...o czymś przypomnieć...
No ale tutaj jest ta drobna trudność , że nie chcemy słuchać...Ja mam tak, że kiedy ktoś ,kogo nie lubię mówi mi cokolwiek, to automatycznie robię inaczej...:) głupia dziecinna przekora.... chociaż wielokrotnie przekonałam się, że to właśnie z  nieprzyjaznych ust często płyną najważniejsze słowa.
Może dlatego, że nasze antypatie (często odwzajemnione)  nie mają powodu  dbać o nasze uczucia...nie muszą uważać  na to czy nas urażą, czy nie...dlatego nie owijają w bawełnę, nie sugerują...nie naprowadzają...mówią jak jest :)) (niekoniecznie jak Max)
Tylko jak wysłuchać  gorzkich słów? jak dopuścić  możliwość ,że nie kłamią? Skąd znaleźć spokój i rozwagę, żeby je przyjąć...Z drugiej strony przecież nie można wykluczyć sytuacji, że ktoś celowo chce zadać ból...
Nie wiem...ale czasami coś w środku odzywa się cichym echem...jak to mówią ,,uderz w stół, a nożyce się odezwą.."
I tylko tak sobie myślę...ile takich sytuacji przegapiłam....