..kiedy zbliżają się urodziny...znowu:))

Dzisiaj coś innego...:))
Rozmawiałam przed godzinką z przyjaciółką min o tym ,że zbliżają się urodziny i padło odwieczne  pytanie ..-myślisz,ze mąż będzie pamiętał?
Oczywiście odpowiedziałam stanowczo.... przecież mu o tym umiejętnie  przypominam :)
 ....Bo taka jest prawda, nie wiem może by pamiętał, a może by mu wyleciało z głowy...
Kiedyś tak się nad tym zastanowiłam, co by się stało gdyby zapomniał?
 Wyobraziłam sobie taką sytuację...budzę się rano i jestem jednym oczekiwaniem....czekam na  2-3 krótkie słowa, które jednak nie padają...przy śniadaniu  atmosfera gęstnieje...we mnie rośnie żal i poczucie krzywdy...(ja przecież o jego urodzinach pamiętałam ) niestety biedak w pośpiechu  nie wyłapuje problemu...rzuca zdziwione spojrzenie w odpowiedzi na moje zimne cześć...
Przez kolejne godziny  rośnie we mnie furia:)) ...a jeżeli jeszcze  nieopatrznie zadzwoni(budząc nadzieję) w jakiejś nieważnej sprawie....Ufff...Obiad upływa w lodowatej atmosferze...nawet pochwalił, że tak się postarałam i pyszny był...już czuje, że coś jest nie tak...ale nie potrafi zlokalizować problemu...na wszelki wypadek  rzuca kilka komplementów...ale to na mnie nie działa....do wieczora wściekłość zmienia się w żal...tak wielki, że pod prysznicem  prawie tonę we łzach... których ukryć nie zdołam i kiedy w końcu po naleganiach  podam powód mojej rozpaczy....wszyscy czują się koszmarnie...a jeszcze niechby rzucił ... trzeba było powiedzieć....to ...brrrr

A przecież to by mógł być taki miły dzień...niezapomniany...pełen czułości i uśmiechów...
Dlatego kiedy zbliżają się moje urodziny ...rozmawiamy o tym dniu, jak go spędzimy...nie sprawdzam pamięci męża i nie uzależniam wiary w siłę jego uczuć od stanu tejże pamięci....nie robię sprawdzianów, nie wróżę  z płatków...pozwalam,żeby mi okazał  na swój sposób ...:))